Evelyne heeft een dochter van 4 en een zoon van 2. Omdat het thuis niet zo lekker loopt, komt ze samen met haar man naar mijn praktijk voor advies. Over haar ervaringen schrijft Evelyne iedere maand een blog.
Wij weten inmiddels hoe het moet.
Opvoeden. Ons kind zal nooit meer tegen ons schreeuwen, ongehoorzaam zijn of het bloed onder onze nagels vandaan halen.
We zijn namelijk klaar bij Merel de opvoedcoach.
Geslaagd, met vlag en wimpel.
Dat onze dochter van 4 sindsdien een emmer water in manliefs dure Boss-schoenen kieperde, weigert om in haar eigen bed te slapen en met viltstift een tekening maakte op onze heerlijke lounge-bank is puur toeval.
(Die situaties zaten immers niet in het gesprekkenpakket.)
Hoe dan ook, het is irritant. Super irritant. De vaardigheid ‘positief reageren’ – die we zo vaak met Merel hebben geoefend – lijkt weggezakt in metersdiep drijfzand. De sfeer thuis is om te snijden en we vragen ons vertwijfeld af hoe dat nou kan.
We zijn toch professionals nu?
We besluiten Merel nog één keer te bellen.
“Och, wat zonde van die Boss-schoenen!” is haar eerste reactie.
Mijn man voelt zich meteen gesterkt: “Ja, dat is toch niet normaal?! Ze doet dat gewoon expres!”
“Weet je dat zeker?” vraagt Merel, “dat ze jouw schoenen echt expres naar de vaantjes wilde helpen? Kan het ook een andere reden hebben? Wat voor soort kind IS jullie dochter eigenlijk?”
We zijn even stil.
Tja. Onze draak is creatief en super onderzoekend. Schoorvoetend antwoord ik: “Misschien wilde ze gewoon eens kijken of al dat water door de gaatjes van de schoenveters weer naar buiten komt. Die denkwijze vind ik wel bij haar passen.”
“Maar toch,” zegt mijn man, “Dat zijn schoenen van 200 euro, hè! In zo’n situatie kán ik niet positief reageren.”
“Dus als ik nu koffie op jouw dure schoenen knoei,” vraagt Merel, “ ga je dan ook zo tegen mij tekeer?”
We zijn er weer ingetrapt.
In plaats van onze eigen reactie eens onder de loep te nemen, gaan we uit van de slechte intenties van ons kind. Onze vierjarige brok energie, die natuurlijk geen benul heeft van het effect van water op een suède schoen. En die zich niet voor kan stellen dat je voor een bedrag van 200 euro wel 600 lolly’s kunt kopen.
“Ja, maar,” werp ik tegen, “sommige dingen doet ze écht wel bewust hoor!”
Ik vertel over de boterham bij het ontbijt. Dat ze daar eerst de worst vanaf eet, om vervolgens, als we niet kijken, diezelfde boterham te bestrooien met hagelslag.
“Geweldig,” lacht Merel, “ze weet wat ze wil en is daadkrachtig en creatief. Dat soort mensen heeft onze samenleving nodig.”
Weer laten we het even bezinken.
Wat zijn we eigenlijk vaak boos. Bovendien eten we zelf ook niet elke dag alleen maar gezond.
Die week vallen er bij ons een aantal kwartjes. We zien in dat we alles vanuit het perspectief van een volwassene bekijken, en daardoor heel veel verwachten van onze kleuter.
Dat ze kan klokkijken, bijvoorbeeld, en dus snapt waarom we nú de deur uit moeten als we op tijd op school of op het werk moeten zijn.
Dat ze inziet dat de schaduwen op de muur geen monsters zijn en ’s nachts gewoon in haar eigen bedje blijft liggen.
Dat ze bloemkool lekker vindt en haar hele bord leeg eet.
Al die situaties, ze zaten wél in het gesprekkenpakket. Maar we waren te druk bezig met boos zijn om dat te beseffen.
“Ik wil niet naar school!” gilt onze dochter de volgende ochtend bij de voordeur. Ik zucht. Net als ik haar wil zeggen dat ze zich niet zo aan moet stellen, bedenk ik dat ik eigenlijk ook niet veel zin heb om te werken.
Ik sta even stil en kijk naar mijn mokkende meisje.
Jeetje, ons kind is net een normaal mens.
Het wordt tijd dat we dat accepteren.
Meer blogs van Evelyne vind je op haar website.
