Moedeloos wordt hij er van. Verdrietig ook. Zijn mondhoek trilt.
Dan herpakt hij zich.
En begint verbeten alles op te noemen wat hij de afgelopen tijd voor haar gedaan heeft. Meegenomen naar de speeltuin, spelletjes gedaan, geprobeerd om haar te troosten. Maar ze riep steeds hetzelfde:
Nee, ik wil mama!!!!
Hij haat het als ze dat zegt. Uit de grond van zijn hart. Inmiddels.
‘Maar ja, ik snap het ergens ook wel,’ zegt hij. ’Ze hebben ook een speciale band, die twee.’
‘En de band met mijn eigen moeder is ook goed. Met mijn vader is het soms moeilijker. Die is altijd al wat stugger geweest. Maar daarom wilde ik het zo graag anders doen. Ik wil dat ze naar mij toekomt als ze haar knie schaaft.’
John komt samen met zijn vrouw Ina op gesprek vanwege Johns moeite met hun3-jarige dochter. John werkt, hij werkt hard. Maar op woensdagmiddag is hij thuis. Dat is zijn moment met de kinderen. De rest van de week is zijn vrouw thuis.
Inmiddels valt die papa-dag hem vies tegen. En het weekend ook. Dan zijn ze met z’n vieren thuis. En dan is het helemaal erg. Dan mogen hij en zijn vrouw niet eens hand in hand lopen van dochterlief.
‘Tja’, zeg ik, ‘dan voel je je flink bekocht kan ik me zo voorstellen. Je geeft alles maar krijgt er niks voor terug. Je wordt steeds afgewezen. Dat moet echt balen zijn.’
Ik leg uit dat hij niet de enige is. Dat er onvoorstelbaar veel vaders, moeders, stiefmoeders door zo’n periode heen worstelen. Dat gevoelens van jaloezie je dan kunnen verteren. Dat er een vereniging voor zou moeten komen, de Vereniging ter Bestrijding van Vader-eenkennigheid. Dat het een fase kan zijn, mits iedereen er een beetje handig mee omspringt. En dat het vooral heel spannend en bedreigend voor dochterlief is. Mag ze heel erg naar de een verlangen en de ander wegduwen? Houdt iedereen dan nog wel van haar?
We kijken ook samen kritisch naar hoe John het vaderschap invult. ‘Met wie deel jij de dingen die je echt dwars zitten? Met die vriend met wie je alleen maar kunt karten, mountainbiken of slap ouwehoeren in de kroeg?’ ‘Nee’ geeft hij aan; ’met mijn vrouw, die weet wat er in me omgaat én die weet ook hoe ze me moet benaderen.’ Dan ziet John het verband, hij vertelt: ‘Ik ga steeds dingen doen met de kinderen, maar daardoor is er eigenlijk nooit rust. We zijn steeds maar druk samen, én zoveel zien ze me ook niet in de week. Terwijl ik, wanneer er ‘iets’ is, mijn vrouw opzoek, juist omdat ze goed naar me luistert, ze tijd en ruimte maakt voor mijn verhaal en we veel tijd samen doorbrengen. Ik wil beide dingen doen met mijn kinderen. Dingen met ze doen en een soort rustige haven voor ze zijn.’
Ook Ina kijkt naar haar eigen rol.
‘Als ik heel eerlijk ben vind ik het wel fijn dat mijn dochter zo aan me hangt. Als ze valt wil ik haar troosten. Ik wil dat ik de eerste ben naar wie ze toe rent. Maar daarmee geef ik haar en John niet de ruimte. Ik zou me eigenlijk moeten verstoppen op zo’n moment. Uit beeld blijven. En als ze roept “Nee, mama doen”, dan moet ik daar gewoon niet aan toegeven. ’
Vader-eenkennigheid is een fase waar kinderen prima overheen kunnen groeien. Voor vaders die hiermee te maken krijgen helpt het om het vertrouwen van hun kind te winnen door zoveel mogelijk verzorgende taken naar zichzelf toe te trekken. Verschonen, aankleden, samen met hun kind eten of spelen. Het helpt ook om je kind niet te veel macht te geven en samen met je partner duidelijk te zijn. En daarbij kun je best warm en lief blijven: ‘Ik snap dat je liever wil dat mama komt. Dat begrijp ik heel goed. Dus als je luier aan is, gaan we samen snel naar haar toe.’
En ja, het kan geen kwaad om als moeder dan af en toe even op de achtergrond te blijven.
In volle aandacht deze fase als gezin samen doorlopen maakt dat het lidmaatschap van de Vereniging ter Bestrijding van Vader-eenkennigheid van zeer korte duur hoeft te zijn.
p.s. Mijn eigen dochter is nu zeven. Bij haar speelde vader-eenkennigheid ook erg sterk. Toen haar vader en ik haar vanmorgen samen naar school brachten en ik haar vroeg: “Kom je naast me lopen?” zei ze loud en clear: “Nee, ik wil naast PAPA lopen, jij mag mijn tas wel dragen!”. Het is papa voor en papa na. De hele hele hele dag.
