Er zit een liedje in mijn hoofd:
Lalala, praat Nederlands met me. Even Nederlands met me….
Praten jouw kinderen gewoon Nederlands? Pffff, die van mij dus echt niet. Ze praten Kinderlands.
Een lastig taaltje, maar ik versta inmiddels een aardig woordje. (Noodgedwongen learning on the job)
Een paar voorbeelden: wist je dat ‘gillend-gierend-achter-elkaar-aanrennen-en-elkaar-‘per ongeluk’-pijn-doen’ betekent: mama, ik ben heul moe en je moet me naar bed dwingen?
En wist je dat boos en onredelijk doen vaak betekent dat hen iets dwars zit. Dat kan werkelijk van alles zijn: honger, dorst, jeuk of gepest worden op school (ik noem maar wat).
Tja, en in het Kinderlands is het dan ongepast om als ouder te vragen: “Goh, heb je soms honger of zo, dat je zo stierlijk vervelend doet? Dat je zo fenomenaal AL het bloed onder mijn nagels vandaan haalt!”
Nee, da’s voor losers.
De gok wagen en de knoop doorhakken, dat is meer de Kinderlandse cultuur. “Joh, hongerlap, hier heb je een boterham.” Of: “Er zit jou echt iets dwars, dat zie ik, kom maar hier dan gaan we effe keihard stoeien.”
’t Is een beetje alsof je van de hoge springt. Gewoon ogen dicht en de sprong wagen. Best spannend, ook omdat betekenissen in Kinderland zomaar kunnen veranderen. Ook kunnen de inwoners van dit land zomaar ineens overstappen op een andere taal: Kleuters (stappie terug) of (HORROR) Pubertaans.
Ik sta als moeder geregeld met de mond vol tanden.
Laatst nog:
We staan met het hele gezin in de badkamer. De missie ‘kinderen in slaapmodus krijgen’, is zo goed als afgerond. Papa en zoonlief duiken in de pyama, terwijl ze de tafel van 12 oefenen (zij kunnen dat). Terwijl ik de jongste na-poets landt er een goed gemikte kus op haar wang. Smakt er een kriebel-stoppel-baard-zoen in de nek van zoon. En met een weltrusten-zwaai verdwijnt papa in de coulissen.
Terwijl de tandpasta-spuug van de jongste op- en naast de wasbak belandt (grrrrr), zie ik in mijn ooghoek nog net hoe zoonliefzijn arm uitstrekt, van zijn hand een pistooltje vormt, zijn ogen samenknijpt en ‘BENG’ fluistert.
Door de dichte badkamerdeur heeft hij zojuist zijn vader neergeschoten.
OMG!
Wat is er aan de hand!!!????
Wat heb ik gemist?
Is hij nou helemaal?!
Zo doen wij niet in dit huis! Wij zijn van het GEWELDLOOS opvoeden!
De niet-helpende, schreeuwende en paniekerige gedachten struikelen over elkaar heen in mijn hoofd.
Dit is een CALL TO ACTION. Ik moet hem OPVOEDEN, en wel nu meteen.
Dan dat liedje weer in mijn hoofd: “Lalala, praat Kinderlands met me, even Kinderlands met me. … mijn gevoel zegt mij….”
Mijn gevoel zegt mij….
Dat zoonlief iets voelt vanbinnen. En dat hij dat nu laat zien als boosheid. Wegduwen, wegschieten. Maar hij wil het tegenovergestelde. Hij wil samen zijn. Samen met die prikkelbaard. Maar het object of his desire is onverwacht zomaar uit beeld verdwenen.
“Hé!”, zeg ik. “je vindt het jammer dat papa zomaar ineens weg is.”
“Mwah.” Ik zie zijn gezicht zacht worden. Hij leunt tegen me aan. Ik sla mijn arm om hem heen.
“Nou, dat snap ik hoor, wat kun je daar nou aan doen?”
“Ik kan hem nog roepen, of hij straks nog even komt?”,zegt hij dapper. Zijn stem trilt.
“Goed plan vent, doe dat maar even, dat vindt papa vast knotsgezellig.”
En dat doet hij. De dappere dodo. In plaats van zich te verstoppen in boze machteloosheid, vraagt hij om datgene wat hij nodig heeft. Ik hoor hem zijn vader roepen in de gang. Ik ben opgelucht en trots.
Pfff, ik word er nog goed in, in dat Kinderlands.
