Alleen huilen hoeft niet
Oorverdovende stilte
Met wallen onder de ogen, maar een dappere blik kijken ze me aan. De ouders van Ruben en Imre zijn er klaar mee.
Ruben heeft nooit goed geslapen. Altijd op de borst of wiegend in slaap gevallen. Maar toen hij 1.5 werd ging het een stuk beter. Ze hadden de tip gekregen om Ruben te laten huilen. Alleen in zijn kamertje. Dat duurde maar drie avonden. Daarna was hij stil. Maar sinds twee maanden gaat het weer bergafwaarts. Het is er ingeslopen. Ruben was een paar dagen niet lekker. En nu is het hommeles. Ruben is twee.
We praten uitgebreid over het ouderschap en over Ruben en Imre. Ruben heeft een sterke persoonlijkheid. Hij weet wat hij wil. En weet ook hoe hij het moet krijgen. Overdag én ’s nachts. We zijn het er over eens dat dat fantastisch is. Maar dat het ook een keerzijde heeft. We maken een plan om Ruben te leren hoe hij er mee om kan gaan dat het ook op andere manieren dan de zijne kan gaan. En we steken echt in op hem te leren hoe hij op een positieve manier aandacht kan trekken.
Dan gaan we aan de gang met zijn inslaap een doorslaap probleem. Moeder vertelt: “Het werkte wel hoor, hem laten huilen. Maar ik vond het verschrikkelijk.”
Ik vertel ouders maar niet over alle onderzoeken die laten zien wat alleen huilen met kinderen doet. Bijvoorbeeld dat het huilen wel stopt maar dat het stress niveau niet daalt. Dat kinderen stoppen met roepen, maar dat de behoefte om getroost te worden volgens mij niet minder wordt. Dat je eigen kind alleen laten huilen tegen je ouderlijke intuïtie in gaat, waar je op zoveel momenten juist op zou moeten kunnen varen. Een kind dat niet kan slapen en dat niet roept of huilt vind ik zorgelijker dan een kind dat al zijn trucs uit de kast trekt om te zorgen dat je bij hem blijft.
Ik stel een plan voor waarin Ruben leert om in zijn eigen bedje te slapen. Waarin hij ook mag huilen. Maar waarbij ouders iedere stap zo dichtbij Ruben kunnen blijven als hij nodig heeft. Zijn behoefte, niet zijn wil is hierin bepalend. In het de-poppenkast-is-afgelopen-maar-ik-ben-dichtbij plannetje is er alle ruimte voor zijn belangrijkste ontwikkelingstaak: het ontwikkelen van een gevoel van basisveiligheid en stevige hechting.
Ze gaan meteen die avond aan de slag. We appen wat heen en weer die twee avonden. En vanmorgen krijg ik een mailtje van een hele blije vader: “Yes, gisteravond duurde het maar een half uur voordat hij in slaap viel!!!!! Hij heeft flink gemopperd en toen dat eruit was is hij als een blok in slaap gevallen. We wisten van gekkigheid niet wat we met onze avond aan moesten!”
Huilen helpt soms, maar alleen huilen als je twee bent hoeft niet.
Wil je meer lezen over wat alleen-huilen met kinderen kan doen lees dan dit verhaal van vader Travis Norwood.
