Waar het echt om gaat bij opvoeden.

DE opvoed-tip die echt helpt als er op de rode knop wordt geramd

Sommige dingen brengen me echt van mijn padje.

Mijn 8 jarige dochter die een dikke boer laat midden op de camping (tokkie), mijn 11 jarige zoon die weigert te delen asociaal), of diezelfde dochter die mij ’s ochtends niet eens een knuffel geeft (nou jaaa!).

Even over dat niet knuffelen, geen ‘hallo’ zeggen of straal langs me heen lopen als ze thuiskomt: ik vind dat gewoon echt niet kunnen.

Dat soort gedrag is voor mij een ram op de rode knop.

En dát heeft ze echt wel door! Ook deze morgen kon er nog geen: “Hoi, mam” van af.
Ik was er helemaal klaar mee. We zouden dit eens even goed bespreken!

Tip 1: spreek je verwachtingen uit

“Lieverd, ik wil dat je me groet als we elkaar zien. Jij wil toch ook niet dat we zo’n gezin worden dat langs elkaar heen leeft? Ik verwacht van je dat je me even een knuffel geeft, in aandacht. Hee, kijk me eens aan als ik met je praat! Jeetje, zeg, dit bedoel ik nou!”

Onvoldaan druip ik af.

Het hele voorval borduurt zichzelf de rest van de dag door mijn gedachten en bezigheden.

Euh… Tip 1: kijk diep naar binnen

“Wat raakt me nou zo?” vraag ik me tijdens een (met flinke dwang opgedrongen) meditatie af.
Terwijl ik door een moeras van gedachtestromen waad, kom ik steeds weer terug bij dezelfde conclusie: het raakt me dat mijn kind niet netjes doet. Of dat ze geen respect voor me heeft. Ja, dát is het. Dat ze me als een voetveeg behandelt! Ik mag alles voor haar doen, haar brood smeren, haar rommel opruimen, maar dankbaar, dat is ze niet. Respectloos, dát wel!

Oh, ik was aan het mediteren.
Adem in, adem uit.

“Als dit me dan zo raakt, waar verlang ik dan eigenlijk naar?” vraag ik mezelf liefdevol. Ik herinner me een mindfulness-oefening van een tijdje terug. Tijdens deze oefening zit je tegenover iemand anders. Jij praat en de ander luistert aandachtig. Ineens houdt de ander een blad papier voor zijn gezicht. De vraag bij deze oefening was: wat doet dat met je?

Voor mij voelde dat heel naar. Van het ene op het andere moment is het contact met de ander verbroken. Ik voelde me eenzaam en leeg. Achter die eenzaamheid zit de diepgewortelde angst om er niet toe te doen. Oftewel: de behoefte aan echte verbinding.

Als dochterlief haar boterham dichtmetselt met chocopasta en mij volkomen negeert als ik haar een knuffel wil geven, dan zijn het díe angst en díe behoefte die worden geraakt.
Maar: doet mijn dochter dit expres? Of kan ík hier anders mee omgaan? Wie moet hier eigenlijk veranderen? Of in ieder geval: wie moet er het eerst aan de bak?

Hè, KAK: ikzelf.

Grrrrr.

(Oké, nog een keer:) Tip 1! Verander de wereld, begin bij jezelf

De uitdagingen waar iedere ouder mee te maken krijgt zijn: je eigen angsten onder ogen zien wanneer ze zich voordoen, en compassie bieden aan jezelf. Verbinding maken. Want als je er voor jezelf kunt zijn, kun je ook jezelf troosten als je bang bent, jezelf gezelschap houden als je je alleen voelt. Dan is eenzaam zijn, een-saam-zijn. En vanuit die verbinding, vanuit vol-ledig aanwezig zijn voor jezelf, kun je er dan ook zijn voor de ander.

Op dat moment kan ik zien dat mijn dochter mij niet afwijst als ze mij niet groet. Dan kan ik dat anders zien. Misschien vindt ze groeten niet nodig, omdat we nooit uit elkaar zijn geweest. Of misschien denkt ze er gewoon niet aan om mij te groeten, omdat ze heel geconcentreerd met die boterham met chocopasta bezig is. Of misschien wil ze mij niet groeten omdat ze me daarmee een spiegel voor kan houden. Of wil ze mij niet groeten omdat het zo heerlijk de boel opschud als ze op mijn rode knoppen beukt. Of… of…

Tip (nu dan echt!) 1: jij bent oké, ik ben oké

Wat de reden ook is voor haar gedrag, of mijn gedrag, de kern is: zij is oké en ik ben oké. Inclusief al ons geworstel en gedoe. Het is niet goed en het is niet slecht. In het diepste van ons wezen zijn we al oké zoals we zijn.